Amerykański architekt (1899 - 1993).
Jest uznawany za wynalazcę gry planszowej Scrabble.
Kiedy na początku lat 30-tych XX wieku nie mógł znaleźć pracy, to sporo czytał. Kiedyś przeczytał opowiadanie Edgara Allana Poe: Złoty żuk, którego fabuła opiera się na poszukiwaniach pewnego ukrytego skarbu - 
żeby zdobyć skarb, bohater musiał złamać hasło za pomocą liter alfabetu.
To zainspirowało go do stworzenia gry opartej właśnie na literach. Po dokładnym przeanalizowaniu m.in. częstotliwości występowania poszczególnych liter w wyrazach języka angielskiego, opracował reguły gry, i pod nazwą Lexico - opatentował.
Próbował zainteresować nią kogokolwiek, ale bez rezultatu. Próby samodzielnej sprzedaży wypadły równie kiepsko - przez miesiąc udało mu się sprzedać aż dwa komplety, każdy za półtora dolara.
Mimo to, przez kilka następnych lat doskonalił swój wynalazek, zmieniał reguły gry.
Próbował umieszczać pole startowe, oznaczane gwiazdką w prawym górnym rogu planszy, potem w lewym, aż wreszcie zdecydował się na środek. Początkowo rozdawał graczom po dziewięć liter, następnie zmniejszył ich liczbę do siedmiu.
Jak to często bywa, sukces przyszedł niespodzianie.
Przełom nastąpił w roku 1947, kiedy w jego grę zagrał prawnik James Brunot wraz z żoną. Spodobała mu się na tyle, że zaproponował Alfredowi spółkę przy jej produkcji. Pod zmienioną nazwą pierwsze komplety gry trafiły do sprzedaży, ale nadal bez powodzenia.
Dopiero w roku 1952 nastąpił prawdziwy przełom, kiedy to Jack Straus, dyrektor dużej sieci domów towarowych Macy's, zetknął się z grą podczas wakacji. Po powrocie do pracy od razu zamówił kilka tysięcy sztuk. Za jego przykładem poszły mniejsze sklepy i w ciągu kilku miesięcy produkt Brunota i Buttsa zyskał rangę fenomenu. Pod koniec roku sprzedawano ponad dwa tysiące gier tygodniowo.
O nowej rozrywce pisano nawet w gazecie Herald Tribune 
