Elektrotechnik i wynalazca rosyjski (1847 - 1923).
Pochodził z rodziny obywateli ziemskich. Ukończył szkołę wojskową, ale wkrótce zajął się czymś innym.
Przez pewien czas pracował jako kowal i ślusarz w sławnej fabryce broni w Tule.
Później (zafascynowany projektami maszyn latających) sam pracował projekt elektrolotu, czyli aparatu zbliżonego do śmigłowca z napędem elektrycznym.
Ponieważ pomysł nie wzbudził zainteresowania w Rosji, Łodygin próbował w 1870 roku zainteresować nim Francję.
Niestety, podobnie jak w przypadku A. Możajskiego, jego pomysł nie znalazł w carskiej Rosji poparcia, ani funduszów na realizację.
W roku 1872 zbudował prymitywną żarówkę, w której pod szklanym kloszem żarzył się pręcik z węgla retortowego. Początkowe kilka minut świecenia, udało mu się wydłużyć poprzez zastosowanie w jednej żarówce kilku pręcików, żarzących się kolejno w miarę wypalania, oraz wypompowanie powietrza spod klosza.
W roku 1874 Petersburska Akademia Nauk przyznała mu Nagrodę im. Łomonosowa, a w lipcu tego samego roku otrzymał na swoją żarówkę patent nr 1619.
W dalszych pracach nad udoskonaleniem oświetlenia elektrycznego i praktycznym zastosowaniem elektryczności, w roku 1890 zastosował w swojej żarówce żarnik wolframowy.
Konstruował również liczne nowatorskie urządzenia elektryczne, m.in. grzejniki, respiratory do otrzymywania tlenu drogą elektrolityczną, piece elektryczne do topienia metali itp.
Od 1916 roku zamieszkał na stałe w Stanach Zjednoczonych 
