REKLAMY
młócka cepami

Proste drewniane narzędzie rolnicze do ręcznego młócenia zboża.

Cep był używany pewnie odkąd tylko człowiek zaczął uprawiać zboża. Jest zbudowany z trzonka, czyli cepiska, zwanego dzierżakiem - od trzymania w ręku, oraz bijaka zwykle dębowego, którym się uderza w warstwę zboża, rozpostartego na twardym płaskim podłożu (boisku).

Zarówno dzierżak, jak i bijak zakończone są uwiązakiem rzemiennym (coś w rodzaju ucha) dla połączenia tych dwóch elementów rzemiennym lub metalowym przegubem, zwanym gązwą, gązewką lub cepigą.

REKLAMY

Młócący musiał tak uderzać cepem, aby za każdym razem bijak (albo główka) uderzał całą swoją długością o podłoże, na którym leżało zboże. Zaletą młócki cepem było (oprócz uzyskania ziarna), otrzymywanie prostej słomy, koniecznej do pokrywania dachów w domach słomianą strzechą.

Później młócenie cepem zostało wyparte przez omłot mechaniczny w młocarniach o napędzie parowym, a następnie spalinowym i elektrycznym.
Jednak w niektórych wsiach północnej części powiatu opolskiego (np. w Grabczoku), cepy do młócenia zboża były w użyciu aż do 30-tych lat dwudziestego wieku.

Oprócz narzędzia pracy, cepy spełniały czasem również rolę oręża bojowego. Co prawda były wówczas bardziej potężne, okute żelazem, używano ich przy obronie miast polskich aż do wieku XVII. Z racji prostoty użycia (a przy tym sporej skuteczności), najchętniej używali ich właśnie mieszczanie, oraz chłopi. Czasem do celów bojowych bijak zaopatrywano w żelazne kolce.

W związku z tym, że Europie używano cepa do walki, pojawiła się błędna teoria, że nunchaku - japońska broń - powstała również ze zwykłego cepa, którym młócono ryż 

Znaki drogowe | Karta rowerowa | Karta rowerowa - to proste | Wiersze miłosne | 1000 pytań | Naj naj naj