Jest to tak spreparowane lustro, które pewną część światła odbija.
Z kolei druga część światła jest przepuszczana (pomijając światło pochłonięte i rozproszone). Dzieje się tak dlatego, że szklana szyba pokryta została cieniutką warstwą metalu o grubości rzędu zaledwie kilku atomów.
W dodatku lustro jest umieszczone pomiędzy dwoma pomieszczeniami - jedno z nich jest przyciemnione, a drugie jasno oświetlone. Te osoby, które znajdują się w jasno oświetlonym pomieszczeniu widzą jedynie własne odbicie.
Natomiast pokój pozostający w półmroku pozwala na obserwację jasnego pomieszczenia i osób w nim przebywających - światło przechodzące przez lustro ma znacznie większe natężenie w porównaniu do światła odbitego.
Tę właściwość lustra fenickiego (które jest jednocześnie lustrem i oknem), czasem mylnie nazywanego lustrem weneckim, bardzo często wykorzystuje się do okazania osób podejrzanych naocznym świadkom.
Patent na "przezroczyste lustro" uzyskał w Stanach Zjednoczonych w 1903 roku Emil Bloch.
Podobny efekt można zaobserwować w szybach okiennych w ciągu dnia, albo w okularach przeciwsłonecznych tzw. lustrzankach 
