Len zwyczajny (Linum usitatissimum), to uprawiana od kilku tysięcy lat użytkowa roślina włóknodajna i oleista pochodząca z Bliskiego Wschodu.
Jest jedną z niewielu roślin, której wszystkie części wykorzystuje się w przemyśle.
Już starożytni zorientowali się jakie właściwości ma len, i próbowali używać jego włókien jako nici do łączenia skór, oraz (skręcając włókna w grubszą całość) jako sznurka. Kiedy zauważono, jak mocne są włókna lnu (gdy namoczone i przegniłe łyko pęknie, uwalniając włókna), zaczęto tkać z tych włókien materiały.
Używając prymitywnych poziomych krosen, starożytni Egipcjanie już około 2700 - 2200 lat p.n.e. potrafili wyprodukować delikatny i cienki materiał lniany. Gotowe kupony miały wprawdzie zaledwie od 2 do 5 metrów długości i od 20 do 80 centymetrów szerokości, ale i tak trudno uwierzyć, że zostały zrobione przy użyciu czterech wbitych w ziemię kołków, na których wspierano dwa poprzeczne drążki, a na nich rozciągano osnowę.
Gotowy materiał praprzodkowie Egipcjan wykorzystywali do wyrobu męskich przepasek i damskich sukni.
Na ścianie grobowca w Dolinie Królowych widnieje obraz młodej kobiety, oraz jednego z synów Ramzesa III - obydwoje ubrani w lekkie lniane szaty.
Pośród eksponatów muzeum w Kairze znajdują się rzeczy, które Tutanchamon miał zabrać ze sobą w zaświaty, a wśród nich - muślin i tiul wyszywany złotem. Lekkość tych tkanin przynosi chlubę ówczesnym tkaczom, trzeba bowiem przyznać, że w niczym nie ustępują współczesnym tkaninom.
W trakcie panowania kolejnych dynastii, z prymitywnego tkania lnu rozwinął się prawdziwy przemysł na skalę krajową. Państwo faraonów objęło len monopolem, wydając licencje rzemieślnikom, którzy mieli prawo produkować tylko dla rządu, sprzedając towar tanio, ale za to pracując u siebie. Siłę roboczą rekrutowano spośród niewolników, jeńców wojennych, zakładników lub ochotników. Z lnu wykonywano tkaniny odzieżowe i meblarskie, pierwsze znane chustki do nosa, liny, żagle okrętowe, czy wewnętrzne wzmocnienia tarcz.
Za pośrednictwem Fenicjan i Kartagińczyków, Egipcjanie zaczęli eksportowali wszystkie swoje produkty a nawet surowce, przędziwo i nici. Kanał łączący Nil z Morzem Czerwonym umożliwiał statkom z Tyru przewożenie surowego lnu, przędzy i tkanin aż do Indii, a z stamtąd do Chin. O ile Egipcjanie szczycili się tkactwem i tkaniną lnianą, o tyle Fenicjanie byli mistrzami farbiarstwa i potrafili wspaniale ozdobić i odmienić naturalne egipskie płótna, nadając im np. barwę purpurową.
Przez wieki wypracowano różnego rodzaju techniki wyrobu tkanin lnianych, ale prawdziwy postęp nastąpił po odkryciu w XIX wieku metody przędzenia włókna lnianego na mokro (przędza mokroprzędna). Do dziś, ze względu na swoje walory, lniane tkaniny dekoracyjne i konfekcja odzieżowa uważane są za wyznacznik elegancji i wysoko cenione 
Na podstawie artykułu: http://orzel.com.pl/index.php?page=historia-lnu
