Podstawowa, bardzo stara i sprawdzona technika odlewania.
Przy jej pomocy można odlewać różne, często o skomplikowanym kształcie przedmioty - to właśnie metoda wosku traconego; również cire perdue, na wosk tracony.
Stosowano ją już około 3000 lat p.n.e. w starożytnym Egipcie przy odlewaniu przedmiotów z brązu, a później udoskonalono ją na greckiej wyspie Samos około roku 570 p.n.e.
Metodę stosuje się po dziś dzień, także w złotnictwie, tym chętniej, że metoda ta nie wymaga zaawansowanej techniki - np. Indianie północno-amerykańscy wykonywali w ten sposób kuliste dzwonki, podobne nieco do janczarów mocowanych przy uprzężach. W tym celu oblepiali gliną kamyczek, a tak powstałą kulkę obtaczali woskiem. Na to nakładali kolejną warstwę gliny, po czym całość wypalali, wosk się wytapiał, a w jego miejsce nalewano brązu. Następnie glinę z wierzchu rozbijano, a tę wewnątrz wydłubywano przez niewielki otworek, kamyczek zaś był większy od otworu, pozostawał więc w środku i podzwaniał. 
Zasadę odlewania doskonale obrazuje zamieszczona obok ilustracja:
1. Zamierzony kształt przedmiotu najpierw rzeźbiono w wosku pszczelim;
2. Woskową rzeźbę pokrywano kilkoma warstwami gipsu odpornego na wysoką temperaturę, lub masą ogniotrwałą z gliny. Kiedy taką formę ogrzewano, wosk się wytapiał - do usuwania wosku można było użyć np. gorącej wody. Co ważne - odzyskany wosk mógł zostać użyty kolejny raz.
3. Następnie w pustą przestrzeń wlewano stopiony metal.
4. Po schłodzeniu rozbijano formę i odsłaniano produkt finalny - metalowy przedmiot o dokładnie takim samym kształcie jak woskowy wzór. Po rozbiciu formy przedmiot zazwyczaj poddaje się szlifowaniu, celem usunięcia zbędnych elementów odlewu.
Aby roztopiony metal jak najlepiej wypełnił formę, dobrze by było zwiększyć jego ciśnienie podczas wlewania. W tym celu stosuje się możliwie wysokie otwory wlewowe, co zapewnia uzyskanie dużej wysokości słupa płynnego stopu.
Jeszcze podczas II wojny światowej, proces ten stosowany był powszechnie do produkcji precyzyjnych części urządzeń wojskowych.
W dalszym ciągu, pomimo postępu technologicznego, metoda ta zapewnia bardzo wysoką precyzję końcowego wyrobu i znajduje zastosowanie przy wytwarzaniu zarówno małych, skomplikowanych form, jak biżuteria, formy roślinne i zwierzęce.
W ten sposób wykonuje się zarówno małe figurki (także te lepsze, kolekcjonerskie ołowiane żołnierzyki), jak i wielkie pomniki.
Metodę wosku traconego można stosować także przy produkcji masowej, przemysłowej 
Zobacz o tym film:
