Wynalazki i odkrycia

Według legendy, w 1581 roku Galileusz, obserwując w katedrze pizańskiej kołysanie się żyrandola, odkrył izochronizm wahadła, tzn. stałość okresu wahań wahadła, zależnego tylko od jego długości. Wahadło okazało się znakomitym regulatorem mało precyzyjnych ówczesnych zegarów mechanicznych.
Pomysł zegara wahadłowego pochodzi od Galileusza. Pod jego kierunkiem pierwszy zegar wahadłowy skonstruował w 1641 roku jego syn Vincenzo.
Pierwszy użyteczny zegar zbudował w latach 1656-1657 Christiaan Huygens z Holandii;
Jednym z wczesnych pionierów zegara wahadłowego był gdański astronom Jan Heweliusz. Używał on wahadła do pomiaru czasu już w 1640 roku, wiadomo też, że w 1660 roku ofiarował królowi Janowi Kazimierzowi zegar wahadłowy własnej konstrukcji. Zegary tego typu znajdują się w użyciu do dziś.
Około 1840 roku do napędu zegarów wahadłowych zastosowano prąd elektryczny. W 1924 roku W. H. Schortt zbudował bardzo dokładny zegar, złożony z dwóch zegarów, głównego i pomocniczego, które wzajemnie kontrolując się wskazują czas z dokładnością rzędu 0,0001 sekundy na dobę