Inżynier kanadyjski pochodzenia polskiego (1813 - 1898).
Adwokat i nauczyciel; był budowniczym dróg i mostów.
Syn polskiego szlachcica, gdy liczył niespełna dziewięć lat, zaczął uczyć się w znakomitym wówczas Liceum Krzemienieckim.
W wieku lat osiemnastu, rozpoczął służbę jako oficer saperów w armii rosyjskiej. Brał udział w powstaniu listopadowym (był podobno nawet ranny), po czym zmuszony został opuścić Polskę wraz z rodziną - internowany przez władze austriackie został wywieziony statkiem do Stanów Zjednoczonych.
Początkowo utrzymywał się tam z lekcji języków, tańca i szermierki, w trakcie pobytu ukończył studia prawnicze, czas jakiś praktykował nawet jako adwokat.
Pod wpływem ojca inżyniera, wdał się w budowanie kolei - został zatrudniony jako inżynier w Nowym Jorku.
W roku 1841 przeniósł się do Kanady, aby koordynować konstrukcję Kanału Welland. Później związany był z wieloma projektami kolejowymi w szybko rozwijającej się Kanadzie.
Szczytem jego technicznych osiągnięć było skonstruowanie International Bridge - mostu ponad Niagarą, łączącego Kanadę ze Stanami Zjednoczonymi o długości 1100 metrów.
Projektantem tej budowli był inżynier E. P. Hannaford, który pomysłowo rozwiązał zwłaszcza problem fundamentów podwodnych.
Montaż mostu był zadaniem trudnym technicznie, a poza tym przedsięwzięciem finansowo ryzykownym. Wszystkie przeszkody zostały jednak pokonane dzięki talentowi organizacyjnemu Gzowskiego i w listopadzie 1873 roku most oddano do użytku.
Konstrukcja była podzielona na trzy odcinki. Jeden z odcinków mostu, Fort Erie miał 8 filarów, z których jeden podtrzymywał przęsło obrotowe. W roku 1901 most ten w skutek zwiększenia obciążeń kolejowych przebudowano.
Zbudował setki kilometrów linii kolejowych, które stały się dobrodziejstwem dla Kanady. Od 1857 roku prowadził nawet własną firmę - założył wytwórnię szyn, inwestycję bardzo ważną w tamtejszym klimacie, w którym trzeba je często wymieniać bądź przewalcowywać.
Kierował rozbudową portu w Montrealu. Był również orędownikiem pełniejszego wyzyskania ogromnych bogactw naturalnych Kanady. W roku 1870 nalegał, aby utworzyć szkołę górniczą w Toronto. Z dużym rozmachem zorganizował park narodowy nad wodospadem Niagary - został pierwszym komisarzem Komisji Parków Niagary. Proponował również wykorzystanie energii wodnej tego wodospadu dla celów produkcyjnych.
Za zasługi dla Kanady, w roku 1890 został odznaczony Orderem Św. Michała i Św. Jerzego przez królową Wiktorię.
Jako bliski przyjaciel Johna Macdonalda, pierwszego premiera Kanady, był nienominowanym gubernatorem porucznikiem (administratorem) prowincji Ontario w latach 1896 - 1897 
