Urządzenie poprawiające słyszenie.
Najwcześniejszym sposobem na poprawę słyszenia było przyłożenie do ucha zwiniętej w trąbkę dłoni. Dźwięki stają się wtedy silniejsze o około 5-10 dB.
Pierwsze trąbki słuchowe wykonywano prawdopodobnie - podobnie jak biżuterię - z dużych muszli lub zwierzęcego rogu.
Poprawiało to głośność najwyżej o 10-20 dB i to niekoniecznie w najbardziej pożądanym paśmie mowy (300-3000 Hz), lecz głównie w zakresie 500-1000 Hz.
W XIX wieku zaczęto produkować trąbki bardziej masowo, wykorzystując w tym celu cynę oraz twardą gumę - niestety i to nie poprawiło jakości dźwięku. Trudno było dobrać odpowiednią trąbkę - opierało się to głownie na metodzie prób i błędów - trzeba było "obsłuchać" niejednokrotnie dziesiątki różnych "instrumentów", zanim dobrało się taki, który pomagał słyszeć najlepiej.
Przełom w poprawianiu słuchu nastąpił po wprowadzeniu elektrycznych aparatów słuchowych na początku XIX wieku. Pierwsze takie urządzenia niewiele różniły się od mechanicznych trąbek, wzmacniały jednak dźwięk już znacznie lepiej - w szerszym zakresie (500-1800 kHz), oraz były głośniejsze o 40-50 dB.
27 kwietnia 1880 roku Francis D. Clarke i M. G. Foster otrzymali patent na pierwszy aparat do wspomagania słuchu: "urządzenie pomagające głuchym słyszeć". Aparat działał, wykorzystując zjawisko słyszenia kostnego, czyli przekazywania wibracji przez kości czaszki.
Pierwszym słuchowym aparatem na sprzedaż był jednak dopiero Akustykon opatentowany 15 listopada 1901 roku.
Jego twórcą był amerykański przedsiębiorca i wynalazca Miller Reese Hutchinson z Nowego Jorku, a wyprodukowała go rok później świeżo założona firma Hutchinson Acoustic Co. Składał się z dużej obudowy do baterii - wielkości przenośnego radia - i ze słuchawki przypominającej telefoniczną, którą trzymało się przy uchu.
Jedną z pierwszych użytkowniczek była królowa Aleksandra, od dzieciństwa cierpiąca na częściową głuchotę. W dowód uznania obdarzyła 26 letniego wynalazcę medalem. W sumie Hutchinson otrzymał 90 patentów, w tym na samochodowy klakson.
Jednym z konstruktorów aparatów słuchowych był również G. Marconi, który zbudował Otophone - ciężkie, ważące ponad 7 kilogramów urządzenie, które wprowadzono na rynek w 1923 roku.
Pierwszym przenośnym elektrycznym aparatem słuchowym był Amplivox, ważący ponad kilogram, sprzedany przez A. Edwina Stevensa z Londynu w październiku 1935 roku.
Pierwszy tranzystorowy aparat słuchowy był wyprodukowany w Sonotone Corp. of Elmsford w stanie Nowy Jork, a sprzedany został 29 grudnia 1952 roku. To pozwoliło przełożyć aparat słuchowy z walizki do kieszeni.
Jednak prawdziwa rewolucja nastąpiła dopiero w latach 90-tych XX wieku, kiedy do użytku weszły przetworniki cyfrowe. Dopiero wtedy udało się wzmocnić tylko te dźwięki, które dla użytkownika są naprawdę istotne.
Pierwszy cyfrowy aparat słuchowy pojawił się w roku 1996. Trzy lata później do sprzedaży trafił pierwszy aparat - mikrokomputer - wielkości ziarnka fasoli, wyposażony przez firmę GN Danavox Inc. w cały hardware i software pozwalający na precyzyjne sterowanie dźwiękiem. Teraz aparat sam "dostraja" się do aktualnej sytuacji - automatycznie rozpoznaje, które dźwięki są mową i potrafi zawęzić lub rozszerzyć kąt słyszenia tak, by odbierać tylko to, co istotne, wytłumiając jednocześnie szum tła 
Ciekawostka:
W naszym kraju jest około 50 tysięcy osób głuchych.
