Instrument muzyczny z grupy membranofonów.
Nie wiemy, co skłoniło człowieka do uderzenia po raz pierwszy w kość lub w łupinę jedynie po to, by wydobyć jakiś dźwięk, ale dobrze, że to zrobił - trudno bowiem wyobrazić sobie świat bez muzyki.
Historia instrumentów muzycznych sięga czasów najdawniejszych, a ślady twórczości muzycznej sięgają dziesiątek tysięcy lat wstecz.
Na podstawie obserwacji współczesnych kultur prymitywnych, należy przypuszczać, że jako pierwsze rozwinęły się instrumenty perkusyjne. Spośród nich najstarszym instrumentem muzycznym wytwarzanym i używanym przez człowieka jest bęben - uznaje się, że wymyślono go być może nawet 12 tysięcy lat przed Chrystusem.
Liczne jego odmiany wyróżnia kształt drewnianego walca z jedną lub dwiema skórzanymi membranami. Stosowano go nie tylko w ceremoniach obrzędowych i przy wykonywaniu pieśni i tańców, ale także podczas ataku na wroga, tropienia drapieżnych zwierząt, jako narzędzie do podawania czasu, ogłaszania alarmu ostrzegawczego bądź też (jak np. w Afryce) do przekazywania informacji z wioski do wioski - taki rodzaj prymitywnego telegrafu.
W miarę rozwoju społeczeństwa bęben był stosowany coraz szerzej: w orkiestrze ludowej, w różnych operach, pieśniach i tańcach.
W Polsce od wieków znany jest pod różnymi nazwami: taraban, tałaban, bałaban itd. Nazwy te pochodzą z języka tureckiego, ponieważ właśnie z tego kraju w czasach nowożytnych przywędrował do nas zwyczaj akompaniowania melodii uderzaniem w bębny i kotły 
