Urządzenie elektryczne do magnetycznego utrwalania i odtwarzania dźwięku (magneto + gr. phoné - głos, dźwięk).
Pierwszy patent na magnetyczne nagrywanie dźwięku i potem jego odtwarzanie, uzyskał 10 listopada 1898 roku duński fizyk i elektronik Valdemar Poulsen.
Za działający model urządzenia, pokazany na Wystawie Światowej w Paryżu w 1900 roku, wynalazca zdobył Grand Prix tej wystawy.
W aparacie zbudowanym przez Poulsena (zwanym niekiedy drutofonem), cienki drut stalowy, nawinięty na obrotowy cylinder, podczas obracania tego cylindra przesuwał się przed szczeliną elektromagnesu zasilanego prądem kształtowanym przez mikrofon i ulegał namagnesowaniu w polu magnetycznym elektromagnesu, zmieniającym się zgodnie ze zmianami prądu zasilającego. W celu odtworzenia dźwięku wystarczyło obracać cylinder z tą samą prędkością i połączyć elektromagnes ze słuchawkami, które przetwarzały prąd elektryczny, indukowany w uzwojeniach elektromagnesu, zgodnie ze zmianami pola magnetycznego w drgania dźwiękowe.
W 1903 roku Poulsen założył w USA pierwsze przedsiębiorstwo (Telegraphon Company) do eksploatacji wynalazku.
W 1908 roku na jednym z aparatów wyprodukowanych przez to przedsiębiorstwo zarejestrowano przemówienia wygłoszone na Międzynarodowym Kongresie Technicznym w Kopenhadze. Użyty do rejestracji drut stalowy przesuwał się przed głowicą zapisującą z prędkością około 3 m/s. Ponieważ nagrywanie i odtwarzanie dźwięku w aparatach Poulsena dokonywało się bez wzmacniania sygnałów elektrycznych, uzyskiwane efekty były miernej jakości i urządzenia nie znalazły szerszego zastosowania.
Ponowne zainteresowanie magnetycznym zapisem dźwięku spowodował wynalazek radia. Udoskonalone aparaty do zapisu dźwięku na taśmie stalowej, pojawiły się w rozgłośniach radiowych na przełomie dwudziestych i trzydziestych lat XX wieku.
Jednym z wynalazków łączących aparat radiowy z magnetofonem lub gramofonem elektrycznym w jednej obudowie, była radiola.
Podstawowe znaczenie dla upowszechnienia się magnetofonu miał wynalazek taśmy magnetofonowej dokonany w 1927 roku przez F. Pfleumera.
W 1935 roku na Wystawie Radiowej w Berlinie został po raz pierwszy przedstawiony prototyp magnetofonu, w którym taśma przesuwała się z prędkością 1m/s i który mógł odtwarzać dźwięki o częstotliwości od 50 do 6000 Hz.
Do powszechnego użytku magnetofony weszły po II wojnie światowej. Poza utrwalaniem dźwięku technika magnetycznego zapisu sygnałów elektrycznych umożliwiła utrwalanie obrazów przy pomocy magnetowidu, znalazła szerokie zastosowanie w przygotowywaniu magnetycznej pamięci elektronicznych - maszyn matematycznych, oraz programów dla automatycznych obrabiarek i ciągów produkcyjnych 
Magnetofon kasetowy - 1963 - Philips Co. (Holandia),
Walkman - 1979 - firma Sony.
