Pierścień bez oczka, często grawerowany, wykonywany najczęściej ze stopu złota.
W dniu ślubu zakładany sobie nawzajem przez małżonków, przeważnie na palec serdeczny prawej dłoni.
Najstarsze, wykonane jeszcze z żelaza obrączki znaleziono w Egipcie - już wtedy wierzono że kołowy kształt pierścionka jest znakiem nieśmiertelnej miłości.
Pomimo to, zwyczaj wymieniania się przez małżonków obrączkami przypisuje się kulturze rzymskiej.
Wymianę obrączek podczas zaślubin uznano wówczas za symbol powiązania ze sobą losów dwojga ludzi. Ponieważ obrączka nie ma ani początku ani końca, uznano ją za symbol nieskończonej miłości.
Jako symbol małżeństwa znali obrączkę również starożytni Chińczycy.
Obrączki ze złota prawdopodobnie jako pierwsi wprowadzili Żydzi około 1000 lat p.n.e., w czasach króla Salomona.
Ciekawostką z czasów średniowiecza, o której warto tutaj wspomnieć, jest to, że w krajach Dalekiego Wschodu obrączka była ponoć wykorzystywana jako swego rodzaju pas cnoty. Arabowie często i długo podróżowali i dlatego (żeby zabezpieczyć się przed zdradą małżeńską), ustanowili obyczaj, że kobieta nosząca na palcu obrączkę jest nietykalna dla obcego mężczyzny i nie wolno jej było nigdy tej obrączki zdejmować.
Wymyślone przez nich obrączki składały się z kilku lub nawet kilkunastu przemyślnie wyprofilowanych pierścieni. Z chwilą gdy taką obrączkę kobieta jednak zdjęła z palca - ta rozkładała się i ponowne jej złożenie stanowiło ogromny problem. Mąż, który powracał z długotrwałej wyprawy do domu i widział u żony nadal tkwiącą na palcu obrączkę - mógł być spokojny.
Na początku XIII wieku zwyczaj wymiany obrączek podczas zaślubin został usankcjonowany przez Kościół i spopularyzowany. Obrączka zaczęła stanowić gwarancję dopełnienia kontraktu małżeńskiego. Dawana w dowód miłości, często miała wyryte krótkie napisy, jak: Amor, Jam twój, ty moja. Chętnie używano motywu dwu złączonych dłoni symbolizującego nierozerwalną więź kochanków.
W późniejszych dziejach, obrączki ślubne przechodziły różnego rodzaju metamorfozy, aby swój obecny kształt zyskać dopiero w połowie XX wieku.
Ciekawostką może być fakt, że do pierwszej wojny światowej do noszenia obrączki zobligowane były tylko kobiety, ale żeby nie było zbyt łatwo - narzeczone do momentu ślubu nie mogły przymierzać ani nawet oglądać obrączek.
Warto również zauważyć, że kiedyś obrączka znaczyła coś jeszcze - zakładana na palec oznaczała obietnicę zapewnienia bezpieczeństwa ekonomicznego. W XVI wieku, król Anglii Edward VI zawierając związek małżeński, przyrzekał obietnicę prawa do majątku: "tym pierścieniem ślubuję Ci złoto i srebro dać".
W teraźniejszej Grecji podczas zaślubin mężczyzna zakłada złotą, natomiast kobieta srebrną obrączkę.
Początkowo obrączki ślubne były noszone na prawej ręce, później kobiety zaczęły je nosić na lewej. To na której ręce jest obrączka noszona uzależnione jest od kręgu kulturowego w którym przyszło mieszkać osobie, która ją nosi. I tak, Polak (podobnie jak mieszkańcy innych krajów Europy Środkowej i Wschodniej oraz dalekich Indii) nosi zazwyczaj obrączkę na serdecznym palcu prawej ręki. Z kolei na lewej ręce nosi się obrączki niemal w całej Ameryce Północnej, Brazylii, Skandynawii, Wielkiej Brytanii czy we Włoszech.
W Polsce, na lewej dłoni obrączki noszą wdowcy i wdowy 
Przez wieki powstało sporo przesądów związanych z obrączkami. Oto kilka z nich:
- obrączki powinien odebrać ze sklepu i zapłacić za nie Pan Młody,
- nie powinno się zbyt często przed ślubem obrączek przymierzać,
- nie powinno się przymierzać obrączek innych kobiet, nawet jeśli są to osoby najbliższe,
- gdyby podczas zaślubin obrączka upadła, nie powinien jej podnosić nikt z Państwa Młodych,
- nie wolno zakładać obrączki na środkowy palec - to wróży zdradę.
