Jeden z siedmiu cudów świata starożytnego, które wyróżnili Grecy.
Takie ogrody nie były nowością.
Prawdopodobnie zostały zbudowane na rozkaz króla Babilonii, Nabuchodonozora II (604-562 p.n.e.), który podarował je swojej żonie, Amytis - ponieważ ta, po przyjeździe do Babilonu (miasta położonego w Mezopotamii - obecnie Irak), bardzo tęskniła za bujną zielenią ojczystego kraju - Medii.
Król Nabuchodonozor kazał swoim żołnierzom zbierać wszystkie nowo napotkane rośliny, a potem zasadzał je w swoim ogrodzie.
Żyjący prawie 100 lat wcześniej władca Asyrii, Król Sanheryb kazał wykuć w skale duże otwory, które zostały połączone siecią kanałów wodnych i wypełnione ziemią, na której mogły rosnąć rośliny.
Wiszące ogrody Semiramidy składały się z siedmiu oddzielnych tarasów.
Te z kolei wsparte były na wielopiętrowych, kolebkowo sklepionych budowlach, które razem tworzyły jedną całość. Każdy z tych tarasów miał wymiary 5 metrów na 1,5 metra, co w sumie dawało raptem około 40 metrów kwadratowych powierzchni. 
Nie wiadomo dlaczego legenda grecka przypisuje mylnie ten jeden z siedmiu cudów świata asyryjskiej królowej Semiramidzie, która żyła dwa wieki wcześniej.
Z pewnością jednak ogrody istniały - o ich istnieniu wspominali Herodot, Strabon i Diodor Sycylijski.
To oni właśnie opisywali, że dachy, na których zasadzono rośliny, były pokryte materiałami nieprzepuszczającymi wody, m.in. smołą i ołowiem, dlatego nie przeciekały podczas nawadniania.
Zewnętrzne krawędzie tarasów porośnięte były pnączami, które wiły się ku niższym tarasom, tworząc zieloną, stromą górę z drzewami, żywopłotami, krzewami i kwiatami, co sprawiało wrażenie jakby unosiły się w powietrzu.
Do ich nawadniania używano wody z Eufratu, którą dostarczano na poszczególne poziomy za pomocą przemyślnego systemu kanałów i drenów.
Słynne ogrody zostały zniszczone w wyniku trzęsienia ziemi w I wieku p.n.e.
Przeprowadzone w miejscu ich hipotetycznego położenia wykopaliska wykazały zarówno obecność pozostałości rozległego pałacu Nabuchodonozora II, jak i specjalnej konstrukcji tarasy i studnie.
Odkryta budowla była wykonana z kamieni ciosowych, a stropy komór zrobione były z palonych cegieł, tak masywnych, że z pewnością utrzymywały duże ciężary - mury i filary miały do 7 metrów grubości 
