Janos von Neumann urodził się w rodzinie węgierskich Żydów (1903 - 1957).
Mając 6 lat dzielił w pamięci ośmiocyfrowe liczby, miał też fotograficzną pamięć.
Jego popisowy numer polegał na przeglądaniu i zapamiętywaniu dowolnej strony książki telefonicznej.
Po kilku minutach bezbłędnie kojarzył wydrukowane nazwiska, numery telefonów, adresy itp. Chłopak chciał studiować matematykę, ale rodzice postanowili, że zostanie chemikiem.
Już jako wykładowca nie był lubiany przez studentów - nie umiał przekazać im posiadanej wiedzy. Na szczęście nie był nauczycielem długo.
Naukowcy przez lata marzyli o przyspieszeniu i ułatwieniu skomplikowanych obliczeń. Zwykle rezygnowali z badań ze względu na brak pieniędzy. Sytuację zmieniło dopiero przystąpienie Stanów Zjednoczonych do II wojny światowej. Wtedy znajdowały się fundusze na wszystko, co można było podciągnąć pod "technikę wojenną".
W czasie wojny armia amerykańska zatrudniła von Neumanna jako konsultanta do rozwiązywana problemów. Jeździł więc na posiedzenia tajnych komitetów badawczych i niemal na poczekaniu potrafił rozwikłać każdą zagadkę.
Jego ambicje nie ograniczały się do budowy superszybkich liczydeł - chciał zbudować sztuczną inteligencję. Dlatego tworząc zasady działania komputerów (do dziś zgodnie z nimi pracują biurkowe pecety), kierował się ówczesną teorią działania ludzkiego mózgu.
W latach 40. uważano, że mózg "obrabia" informacje na poziomie pojedynczych komórek: neurony przekazują sygnał i komórka reaguje, brak sygnału oznacza brak reakcji. Von Neumann jeździł na kongresy neurofizjologów, usiłował sam zgłębić zasady funkcjonowania ludzkiego umysłu. Wreszcie uznał, że wie już, jak zbudować jego elektroniczny odpowiednik.
Wzorem automatu neuronowego wprowadził do komputerów system dwójkowy (pierwotnie liczyły w systemie dziesiętnym), a jednostkę informacji nazwał bitem.
Opracował też pojęcie pamięci RAM (Random Access Memory), gdzie każda komórka ma numer pozwalający maszynie wywołać i wykorzystać zawartość, lub zmienić ją na inną 
