Szwajcarski lekarz, chemik i filozof (1493 - 1541).
Właściwie: Philippus Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim.
W dzieciństwie uczył się zawodu mineraloga, jako że w pobliskich rejonach znajdowało się wiele kopalni, a od 14-go roku życia, jako wędrowny żak poświęcił się nauce chemii.
Tytuł magisterski zdobył najprawdopodobniej w Wiedniu.
Bardzo dużo podróżował po całej Europie, dotarł nawet do Egiptu i innych krajów Bliskiego Wschodu zgłębiając tajemnice zawodu lekarza; pełnił nawet funkcję chirurga wojskowego.
W latach 1527 - 1528 był lekarzem miejskim w Bazylei, a także profesorem medycyny na tamtejszym uniwersytecie, był jednak bardzo zarozumiały i kłótliwy z natury, co sprawiło że miał tam wielu przeciwników poddających jego poglądy ostrej krytyce. W rezultacie, po niespełna roku został zmuszony do ucieczki.
Praktykował medycynę opartą na obserwacji i doświadczeniu. Jego zdaniem organizm funkcjonuje na zasadzie procesów chemicznych, które w razie choroby mogą być również leczone przy pomocy chemii. Paracelsus wprowadził jako leki m.in. preparaty miedzi, żelaza, antymonu, ołowiu i rtęci, a w leczeniu ran zalecał głównie unikanie zakażenia. Po latach zaczął zyskał sławę lekarza "cudotwórcy", a niektóre jego metody lecznicze przetrwały aż do XIX wieku.
Obecnie uczony ten jest uważany za prekursorów nowożytnej medycyny, jednego z pionierów farmakologii i toksykologii. Stworzył pojęcia "alkohol", "gaz" i "chemia", był też autorem wielu pism dotyczących alchemii i chirurgii.
Jego również uważa się za ojca anestezji (znieczulenia), jako pierwszy znieczulił operowanego pacjenta, stosując laudanum - preparat z opium, szafranu, cynamonu i goździków 
