Urządzenie umożliwiające automatyczne sterowanie obiektem np.: statkiem czy samolotem.
Pierwszy autopilot, który pozwalał na lot samolotu na stałej wysokości bez udziału pilota, został opracowany przez amerykańskiego konstruktora lotniczego i wynalazcę Lawrence'a Sperry'ego (syna słynnego wynalazcy Elmera Sperry'ego), w 1912 roku.
Był to żyroskopowy stabilizator lotu, którego celem było utrzymywanie kursu i wysokości samolotu niezależnie od warunków.
Swoje urządzenie zademonstrował w 1914 roku na zawodach bezpieczeństwa lotniczego, które odbyły się w Paryżu - Sperry wygrał rywalizację, a jego widowiskowe popisy zapewniły mu rozpoznawalność.
Trzy lata później, w 1917 roku założył firmę Sperry Aircraft Company, która zajmowała się dalszym rozwojem autopilota i budową innych urządzeń nawigacyjnych.
Należąca do jego ojca Sperry Gyroscope Company zbudowała bezzałogowy samolot sterowany autopilotem Lawrence'a.
W rezultacie ich prac, w 1930 roku powstał bardziej kompaktowy i niezawodny autopilot, który potrafił utrzymywać na wyznaczonym kursie samoloty armii amerykańskiej przez trzy godziny.
W sierpniu 1937 roku, odbyło się pierwsze lądowanie samolotu Fokker Y1C-14B w trybie automatycznym.
Dalszy rozwój automatycznego pilota nastąpił w okresie II wojny światowej - Niemcy rozwinęli projekt jako rakiety V-1.
Szerzej zaczęto stosować autopilota w latach 40-tych XX wieku.
Dzisiaj autopilot jest wyposażony w szereg mechanizmów, które kontrolują lot: żyroskopy prędkościowe, przyspieszeniomierze, przetworniki siły i położenia, sterowniki, oraz wspomagające układy elektroniczne zliczające modulacje i demodulacje, itp.
Pomimo zaawansowanych rozwiązań technicznych zastosowanych w konstrukcji autopilota, start oraz lądowanie samolotu są zazwyczaj nadal wykonywane ręcznie przez pilotów.
Autopilot włączany jest zwykle dopiero na wysokości około 3500 metrów.
W nowoczesnych samolotach pasażerskich autopilot jest w stanie wylądować samodzielnie na odpowiednio wyposażonych lotniskach, dzięki systemowi ILS 
