Nazwa dziurkacz, najczęściej odnosi się do narzędzia biurowego.
Dziurkacz służy do tworzenia dziur w arkuszach papieru, najczęściej w celu późniejszego umieszczenia ich w segregatorze.
Pierwszym, który wymyślił (i opatentował) dziurkacz, był Niemiec - Matthias Theel, jednak za prawdziwego twórcę tego przyrządu uznawany jest również Niemiec, Friedrich Soennecken, który złożył swój patent na "Papierlocher für Sammelmappen" w dniu 14 listopada 1886 roku.
Od tej pory, prosty system dźwignia - sprężyna pozwalał użytkownikom na robienie dziurek w kartkach papieru, które można było następnie włożyć do segregatora - kolejnego z wynalazków Soenneckena. On również (jeszcze jako uczeń) wymyślił kałamarz z szeroką podstawą.
Nowoczesne dziurkacze są w stanie przedziurawić za jednym razem od 10 do 65 kartek. Często posiadają też ograniczniki formatu, które pozwalają na równe dziurkowanie wszystkich kartek, według określonych standardów. Wyższej klasy dziurkacze mają także sygnalizatory pozwalające przedziurkować kartki według już przedziurawionej kartki. 
Dodatkowo, znormalizowane dziurkacze zawierają komorę do zbierania konfetti pozostawionych przez proces dziurkowania.
Obecnie, oprócz wersji biurowej, istnieją dziesiątki wersji dziurkacza, w tym zwykły dziurkacz dwuwierszowy, jednootworowy używany przez konduktorów w pociągach do kasowania biletów, przebijak, oraz dziurkacz o wielkości przemysłowej do wybijania dziur w blaszanych arkuszach.
Pomimo upływu lat, podstawowy projekt pozostał w dalszym ciągu taki sam 
