Materiał wybuchowy wynaleziony przez Alfreda Nobla.
Eksplozja wytwarzanej w fabryce Nobla nitrogliceryny spowodowała śmierć (oprócz kilku innych osób), również jego brata Emila.
Pociągnęło to za sobą przebudowę zakładu oraz zmianę technologii produkcji.
W 1866 roku, szwedzki przemysłowiec i naukowiec Alfred Nobel stwierdził, że mieszając nitroglicerynę (75%) - substancję niezwykle wybuchową i wrażliwą na wstrząsy - z pewnym rodzajem glinki, zwanym ziemią okrzemkową (25%), można uzyskać substancję wybuchową stosunkowo bezpieczną i niewrażliwą na niezbyt ostrożne traktowanie.
Użycie tego ostatniego składnika i odkrycie dynamitu było właściwie dziełem przypadku - ziemia okrzemkowa służyła do uszczelniania metalowych naczyń, w których przechowywano alkoholowy roztwór nitrogliceryny.
Nobel nazwał mieszaninę dynamitem, od greckiego słowa oznaczającego siłę.
Od tej pory uzyskaną substancję o ciastowatej konsystencji zaczęto rolować w laski z umieszczonym w środku lontem i spłonką - całość zawijano w pokryty woskiem papier. Początkowo zawartość gliceryny w dynamicie sięgała aż 75%, obecnie jest to około 10%. 
Siła eksplozji była co prawda mniejsza niż nitrogliceryny, żeby jednak spowodować wybuch, trzeba było uderzyć w materiał wybuchowy bardzo mocno.
Rok później - w 1867 roku dynamit opatentowano.
Produkcja dynamitu szybko rozpowszechniła się w różnych częściach świata. Wystarczy tylko wspomnieć, że od roku 1867, kiedy to wyprodukowano około 11 ton, po pięciu latach produkcja wzrosła do 1350 ton 
