Komora otwarta od dołu, opuszczana do zbiornika wodnego z wyrównywanym przez tłoczenie powietrza ciśnieniem.
Jest to najprostsze urządzenie, jakie kiedykolwiek wymyślono w celu zanurzenia się pod wodę.
Na czym polega jego działanie? Odpowiednio uszczelnioną skrzynię lub beczkę odwraca się do góry dnem i po odpowiednim jej dociążeniu opuszcza pod powierzchnię.
W trakcie zanurzania, poziom wody w dzwonie podnosi się, pozostawiając jednak pod sufitem warstwę powietrza, w której może przebywać człowiek. Kiedyś dzwon nurkowy służył do transportu nurków na różne głębokości.
Rodzajem dzwonu nurkowego jest dzwon ratowniczy, umożliwiający ewakuację załogi z zanurzonego okrętu podwodnego.
Nie wiadomo jak stara jest idea zastosowania dzwonów nurkowych. Jedna z najwcześniejszych wzmianek pochodzi z dzieła Arystotelesa "Problemata" i opisuje "beczkę z białego szkła, wzmocnioną żelaznymi obręczami". Jak twierdzi Arystoteles, w beczce takiej w roku 332 p.n.e. na pewien okres czasu opuszczono pod wodę Aleksandra Wielkiego. Być może właśnie to urządzenie opisuje w roku 210 p.n.e. Filon z Bizancjum.
W roku 1448 genueńscy nurkowie pod kierownictwem Leona Battista degli Alberti, wykorzystali taki dzwon do wydobywania kosztowności z zatopionych rzymskich okrętów na jeziorze Nemi, w 1472 roku Aristotele Fioravanti próbował wydobyć złoto z zatopionego statku pod Neapolem, a w roku 1486 na zlecenie papieża Innocentego VIII, Bartolus Lucanus buduje własny aparat nurkowy przeznaczony do wydobywania skarbów.
W roku 1535, znów do penetracji rzymskich okrętów zatopionych w jeziorze Nemi, własny dzwon stosuje Guglielmo de Lorena.
Trzy lata później w hiszpańskim mieście Toledo, w obecności cesarza Karola V, jego dworu i blisko dziesięciu tysięcy widzów, doszło do pokazu zanurzenia w dzwonie nurkowym. W jego wnętrzu, na dno rzeki Tag opuściło się dwóch Greków. Zanurzenie trwało całe dwadzieścia minut i zrobiło na publiczności z pewnością wielkie wrażenie.
W roku 1690, angielski astronom Edmund Halley udoskonalił dzwon nurkowy, poprzez opracowanie sposobu na wymianę powietrza bez konieczności wyciągania urządzenia na powierzchnię. 
Powietrze było dostarczane na dno za pomocą obciążonych beczek mających jeden otwór w dnie. Nurek wpuszczał powietrze do dzwonu odkręcając zawór na końcu gumowej rury połączonej z beczkami.
Jego dzwon posiadał również inne usprawnienia: umieszczony w suficie zawór służący do usuwania zużytego powietrza, okna w ścianach bocznych, ławki wokół ścian i system zawieszonego balastu pozwalający na lekkie wyhamowanie nad dnem. Mimo iż w konstrukcji zaproponowanej przez niego nie było nic nowatorskiego jeżeli chodzi o samą zasadę działania, to jednak wprowadzone przez niego modernizacje uczyniły z dzwonu nurkowego wygodne jak na tamte czasy narzędzie do prac podwodnych.
Dziewięć lat później, Francuz Denis Papin zastosował do wymiany powietrza pompę tłoczącą.
W roku 1788 Amerykanin John Smeaton udoskonalił sposób wymiany powietrza w dzwonie nurkowym dołączając do dzwonu elastyczny wąż gumowy połączony z ręczną pompą powietrza i zakończony nową konstrukcją zaworu zwrotnego. Dodatkowym rozwiązaniem było też zastąpienie drewnianej konstrukcji dzwonu stopami metali ciężkich, głównie żeliwa i miedzi.
W roku 1779 po raz pierwszy dzwon nurkowy został użyty do prac inżynieryjnych.
Mimo tych wszystkich udogodnień, nurek musiał przebywać wewnątrz dzwonu, co znacznie ograniczało możliwości i zasięg jego działania.
Dopiero powstanie klasycznego skafandra nurkowego do którego przyczynił się mieszkający w Anglii Saksończyk, August Siebe, rozwiązało i ten problem 
