Przybór do pisania, składający się z rurki napełnionej tuszem niezmywalnym, zaopatrzonej w końcówkę piszącą, zawierającą metalową kulkę.
Pierwszy patent na długopis, uzyskał w USA John Jacob Loud w 1888 roku, natomiast pierwszy użyteczny model opracował (przy wydatnej pomocy swojego brata - chemika) w 1939 roku László Biró, dziennikarz i grafik w jednym z budapesztańskich czasopism, który wypełnił szybkoschnącym tuszem wieczne pióro z prototypową kulkową stalówką.
Swój wynalazek opatentował w 1943 roku, w rok później armia brytyjska zakupiła licencję i rozpoczęła produkcję długopisów dla RAF (dla pilotów nawigatorów).
Wkrótce potem, w 1945 roku, długopisy pojawiły się w wolnej sprzedaży. Hurtowa cena jednego długopisu wynosiła aż 27 funtów szterlingów, wprowadziła je na rynek firma Eterpen Company z Buenos Aires. Dopiero w 1953 roku we Francji pojawił się tani długopis jednorazowy, wyprodukowany przez firmę barona Bica.
Ostatecznie upowszechnił się długopis, który skonstruował Amerykanin Milton Reynolds.
Do popularności tego długopisu przyczyniło się kwatermistrzostwo armii amerykańskiej, które uznało go za niezbędne wyposażenie dowódców oddziałów. Szczególnie chwalili je piloci samolotów, którym przy wznoszeniu się na duże wysokości z używanych przedtem piór wiecznych wyciekał atrament.
W Polsce pierwsze długopisy pojawiły się w 1950 roku, były bardzo drogie, gdyż stanowiły rzadkość i traktowane były jako prawdziwy cud techniki.
Jako ciekawostkę warto wspomnieć, że nowoczesnym długopisem Parkera można narysować linię ciągłą o długości 9 kilometrów 
Ciekawostka:
W każdej sekundzie na świecie sprzedaje się prawie 60 długopisów.
