W 1943 roku, w Szwajcarskiej firmie Buhrle&Co. z Oerlikon, zbudowane zostało urządzenie będące poprzednikiem automatycznej sekretarki telefonicznej.
Był to aparat telefoniczny z dołączonym do niego urządzeniem do automatycznego nagrywania treści połączeń, o nazwie ipsofon - w nazwie wykorzystano zlepek słów: z łacińskiego ipse "sam" + grecki phoné "głos, dźwięk".
Do nagrywania dźwięku, podobnie jak w telegrafonie stosowany był drut stalowy.
Jedną z bardziej zaawansowanych funkcji ipsofonu, była możliwość odsłuchania wiadomości przez właściciela nawet spoza domu lub biura. W tym celu trzeba było najpierw udowodnić swoją tożsamość, rozpoznając ustaloną wcześniej parę spośród dziesięciu sygnałów podanych przez maszynę.
Rozwiązanie (pomimo sporych rozmiarów i wagi) było popularne do lat 70-tych XX wieku 
