Historia kodów kreskowych sięga XIX wieku.
To wtedy wynalazek telegrafu wymusił konieczność stworzenia alfabetu Morse’a, zaś w przemyśle zastosowano pierwsze karty perforowane jako nośniki danych.
Automatyczne odczytywanie informacji o produkcie i jego cenie wymyślili w 1948 roku dwaj amerykańscy studenci, Bernard Silver i Norman Joseph Woodland.
Pierwszy kod kreskowy, ze względu na swój wygląd, nosił nazwę tarcza strzelnicza (ang. bulls eye). Składał się on z serii kółek. Kiedy twórcy opisali ten symbol, podstawowe oznaczenia zostały opisane jako wzorzec prostych linii, podobne do dzisiejszego kodu kreskowego 1D. Wzorzec składał się z 4 białych linii na ciemnym tle. Pierwsza linia była punktem odniesienia, a pozycja pozostałych trzech linii była ustalona w odniesieniu do pierwszej linii. Informacja była zakodowana poprzez obecność lub brak jednej lub więcej linii. To pozwalało na klasyfikacje 7 różnych towarów. Jednak wynalazcy mówili, że jeśli doda się więcej linii, to więcej klasyfikacji może być zakodowanych. Przy 10 liniach można zakodować 1023 różne informacje.
W roku 1952 opatentowali oni system kodowania towaru, oraz urządzenie do jego odczytywania podobne do tego, które stosowane jest dzisiaj. Wcześniej testowali różne rodzaje kodów, niekiedy całkiem wymyślne. 
Drogą prób i błędów uznali w końcu, że najlepsze wyniki osiąga się stosując prosty kod paskowy, złożony z białych linii o różnej szerokości na ciemnym tle. Pierwszy pasek był paskiem startowym, zaś informacja kodowana była przez obecność lub nieobecność kolejnych linii.
System natrafił na problemy technologiczne: przede wszystkim czytnik miał bardzo duże gabaryty i był niepraktyczny w użyciu. Ówczesne fotokomórki odczytujące kody (reagując na światło odbite od kodu), wymagały dużego natężenia światła, co spowodowało, że konstruktorzy zmuszeni byli użyć pięćsetwatowej żarówki, bardzo "prądożernej" i wytwarzającej ogromne ilości ciepła. 
Potęgowało to niewygodę użytkowania, gdyż kasjerzy już po kilku minutach czuli się jak kurczęta w opiekaczu.
Dodatkowo uzyskane dane nie mogły być skutecznie opracowane, gdyż w latach pięćdziesiątych obsługiwane przez hermetyczną kastę inżynierów lampowe systemy komputerowe zajmowały całe hale fabryczne i kosztowały miliony dolarów - wizja komputerów na każdym stanowisku kasjerskim, czy choćby tylko w każdym sklepie wykraczała wówczas poza sferę wyobraźni autorów książek science-fiction.
Sytuację poprawiło dopiero użycie skupionej wiązki światła (po wynalezieniu lasera), oraz zastosowanie nowych, opartych na tranzystorach - a następnie układach scalonych - elektronicznych systemów obliczeniowych, co nastąpiło pod koniec lat sześćdziesiątych. W ten sposób mógł nareszcie powstać w praktyce nowoczesny informatyczny system zarządzania sprzedażą, w którym przepływowi towarów towarzyszył równoległy przepływ informacji.
Pierwszym towarem, którego cenę odczytano z kodu paskowego, była paczka gumy do żucia Wrigley's nabyta 26 czerwca 1974 roku w supermarkecie, w mieście Troy w stanie Ohio. Można ją dziś obejrzeć w Muzeum Historii Amerykańskiej w Waszyngtonie.
Drogę dzisiejszym urządzeniom otworzyło dopiero pojawienie się na rynku tanich laserów i opracowanie standardowego kodu 
