Jeden z siedmiu cudów świata starożytnego, które wyróżnili Grecy.
Tą najsłynniejszą w starożytności latarnię morską, wybudował Sostratos.
Postawił ją na wyspie Faros, koło Aleksandrii (około 280 - 260 rok p.n.e.), na rozkaz ówczesnego króla Egiptu Ptolemeusza I, dowódcy armii Aleksandra Wielkiego, następnie namiestnika Egiptu, a po śmierci Aleksandra, od 305 p.n.e. niezależnego władcy Egiptu oraz licznych ziem podbitych.
Potężną budowlę z białego marmuru ukończono dopiero za panowania jego syna i składała się w sumie z trzech części.
Na fundamentach o wymiarach 30 x 30 metrów, wznosił się zwężający się ku górze prostopadłościan o wysokości 71 metrów, druga część latarni o wysokości 34 metrów była zbudowana na podstawie ośmiokąta, ostatnia - trzecia była wysoka na 7,3 metra i okrągła. 
Światło dzienne docierało do wnętrza wieży poprzez liczne okna. Wewnątrz prowadziły na szczyt spiralne schody.
Poszczególne warstwy kamiennych bloków spajane były ze sobą łącznikami wylewanymi z roztopionego ołowiu. Łączna wysokość budowli sięgała 117 metrów (czyli tyle, co 40-piętrowy wieżowiec).
W najwyższej części znajdowało się miejsce na ogromne ognisko rozpalane w nocy, oraz wielkie lustro odbijające światło widoczne w promieniu 30 kilometrów. W ciągu dnia sygnałem rozpoznawczym był dym rozpościerający się nad wieżą.
Była najwyższą budowlą na Ziemi. Szczyt wieży zdobił 7-metrowej wysokości posąg władcy mórz: Posejdona.
Jej budowa kosztowała 800 talentów (było to 20 800 kilogramów srebra i odpowiadało dzisiejszej sumie 25 milionów dolarów).
Ze stałym lądem łączył ją specjalny pomost (heptastadion).
Ten opis zawdzięczamy arabskiemu podróżnikowi Abu-Haggag-Al-Andalusi, który w 1166 roku zwiedzał latarnię, a jej uproszczony wizerunek zachował się na monetach i malowidłach. Kiedy Arabowie zdobyli Egipt, latarnia nadal spełniała swoje funkcje, lecz znaczenie całej Aleksandrii zmalało. Stolicę Egiptu przenieśli władcy muzułmańscy do Kairu.
W 956 roku trzęsienie ziemi zniszczyło Aleksandrię, lecz sama latarnia mało ucierpiała. Dopiero dwa silniejsze trzęsienia - w 1303 i 1323 roku - znacznie ją uszkodziły.
Ostatecznie latarnię zburzył w 1480 egipski sułtan Kwetbaj, a kamienie i marmur z których była zbudowana, użył do budowy fortu na wyspie Faros.
Napis na tym jednym z siedmiu cudów świata głosił: "Sostratus, syn Deksyfanesa, poświęcił tą budowlę bogom ocalenia, w imieniu wszystkich tych, którzy żeglują po morzach" 
