Pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych w układzie okresowym o symbolu Mo (molybdenum).
Nazwa w dosłownym przekładzie brzmi "podobny do ołowiu".
Ζwiązki molibdenu aż do końca XVIII wieku były mylone ze związkami innych pierwiastków, przede wszystkim węgla i ołowiu.
Ten stosunkowo rzadki metal został odkryty w roku 1778. To wtedy niemiecko-szwedzki aptekarz i chemik Carl Wilhelm Scheele oddzielił molibden od grafitu i ołowiu, oraz otrzymał tlenek z molibdenitu, który był używany podobnie jak grafit do barwienia powierzchni.
Przeprowadzona przez niego próba potraktowania molibdenitu stężonym kwasem azotowym(V), zaowocowała uzyskaniem białego osadu.
Ta sama próba przeprowadzona z grafitem nie dawała żadnych efektów, zatem to proste i jednocześnie genialne doświadczenie pozwoliło stwierdzić, że molibdenit i grafit to dwie różne substancje.
Trzy lata później, w 1781 roku szwedzki chemik Peter Jacob Hjelm po raz pierwszy wyodrębnił metal w wyniku redukcji jego tlenku węglem. Uzyskany przez niego metal był silnie zanieczyszczony węglem i węglikiem molibdenu.
Czysty molibden (poprzez redukcję tlenku wodorem), otrzymał kolejny Szwed Jöns Jacob Berzelius w roku 1817.
Jest to srebrzystobiały, bardzo twardy metal, który ma jedną z najwyższych temperatur topnienia spośród wszystkich pierwiastków. 
W małych ilościach nadaje odporność chemiczną i twardość stali, zmniejszając jednocześnie jej kruchość.
Aż do końca XIX wieku molibden nie znalazł zastosowania poza laboratoriami.
Molibden jest używany w przemyśle lotniczym, zbrojeniowym, a także do produkcji elementów lamp żarowych, gdzie bywa stosowany jako wspornik wolframowego żarnika.
Izotop molibdenu 99 znajduje zastosowanie w przemyśle nuklearnym 
