Cecha brzegów znaczka pocztowego, ułatwiająca jego oddzielenie od większego arkusza.
Kiedy w 1840 roku wprowadzono znaczki pocztowe jako formę opłaty za przesyłkę, wszystkie były w postaci zadrukowanego arkusika, z którego należało wyciąć pojedynczy znaczek nożyczkami lub nożem.
Było to niewygodne, bo nie dosyć że czasochłonne i łatwo było coś źle wyciąć, to jeszcze wymagało narzędzia w zasięgu ręki.
Pierwszym, który stworzył i opatentował maszynę do perforacji znaczków pocztowych, ułatwiającą ich rozdzielanie, był irlandzki wynalazca - Henry Archer.
Miało to miejsce w roku 1848. Maszyna robiła tylko nacięcia wzdłuż boków znaczka.
Pod koniec 1848 roku Archer udoskonalił konstrukcję i maszyna była w stanie wybijać w papierze rzędy małych dziurek.
Musiało jednak minąć kolejne dwa lata, zanim wprowadzono perforację na brzegach znaczków, co znacznie ułatwiło ich oddzielanie.
No, może nie od razu - pierwsze znaczki odrywały się kiepsko - miały poszarpane brzegi (patrz ilustracja po prawej) i nadal trzeba było pomagać sobie np. nożem.
Dopiero udoskonalone maszyny zbudowane przez firmę Davida Napier & Son, wprowadzone w roku 1853 (do papierów skarbowych), a od stycznia 1854 do znaczków pocztowych, sprawdziły się w praktyce.
Pierwszym znaczkiem perforowanym był Penny Red, który pojawił się w obiegu w lutym 1854 roku.
W tym samym roku znaczek pocztowy perforowany pojawił się również w USA.
Pierwszy polski znaczek pojawił się (od razu z perforacją) 1 stycznia 1860 roku w Królestwie Polskim - opłata za list o wadze 1 łuta wynosiła 10 kopiejek 
