Maszyna rolnicza do koszenia zboża lub trawy.
Maszyny do sprzętu zbóż znane były w Galii (dzisiejsza Francja) już w I wieku.
Galijską żniwiarką był dwukołowy wóz z przymocowanym z przodu grzebieniem, służącym do zrywania samych tylko kłosów pszenicy lub jęczmienia. Spadały one do umieszczonej niżej skrzyni. Wóz pchany był od tyłu przez parę wołów.
Za twórcę nowoczesnej żniwiarki uznaje się szkockiego mechanika Patricka Bella, który w 1826 roku zbudował dwukołową maszynę żniwną, zaopatrzoną w nóż i motowidło do nachylania zboża.
W 1851 roku amerykański wynalazca Cyrus H. McCormick skonstruował pierwszą żniwiarkę z automatycznym zgarniaczem obrotowym.
Udoskonalona żniwiarka McCormicka przetrwała do naszych czasów. Istotnym ulepszeniem było wmontowanie do niej w 1867 roku aparatu do wiązania snopów sznurkiem. W ten sposób powstała snopowiązałka.
W Polsce zainteresowano się żniwiarką bardzo wcześnie. Już w 1833 roku sprowadzono do Wilanowa żniwiarkę Bella, a w 1855 roku do Poznania żniwiarkę McCormicka.
Zmechanizowanie koszenia zbóż podsunęło pomysł, aby pójść dalej i zmechanizować również inne czynności związane z ich sprzętem. W 1836 roku grupa amerykańskich farmerów ze stanu Michigan, wspólnym wysiłkiem połączyła w jeden zespół żniwiarkę i młocarnię. Tak powstał pierwszy kombajn rolniczy.
Dalsze udoskonalenia wprowadzane do takiego zespołu doprowadziły do skonstruowania maszyny pozwalającej całkowicie zmechanizować sprzęt zbóż, czyli kombajnu zbożowego dokonującego żęcia, omłotu, oczyszczania i gromadzenia ziarna, prasowania i wiązania słomy w bele, gromadzenia plew i zgonin.
Początkowo kombajny były ciągnięte przez konie. Od 1902 roku w Stanach Zjednoczonych zaczęto stosować do nich trakcję ciągnikową.
Kombajny zbożowe samobieżne buduje się od 1945 roku.
Pierwszy polski kombajn wyjechał na pola w 1954 roku z Fabryki Maszyn Żniwnych w Płocku 
