Szkocki lekarz i mikrobiolog (1881 - 1955).
Urodził się w Lochfield jako siódme z ośmiorga dzieci rolnika.
Ukończył Akademię w Kilmarnock oraz Szkołę Medyczną przy szpitalu św. Marii w Londynie.
Wyłączywszy krótki okres służby wojskowej w korpusie medycznym armii królewskiej podczas I wojny światowej, Fleming spędził resztę swego życia w szpitalu św. Marii, gdzie w 1928 roku został profesorem bakteriologii.
W tym samym - 1928 roku - roku dokonał odkrycia, za które otrzymał Nagrodę Nobla.
O tym jednym z największych wydarzeń w nowoczesnej medycynie zadecydował przypadek. Po badaniach pozostawił nie przykryty talerz z kulturą bakterii Staphylococcus aureus (gronkowiec złocisty), wywołującą czyraki i wrzody, po czym zauważył, że pleśń o nazwie Penicillinum notatum, która pokryła bakterie, zabiła je.
Wyodrębnił tę substancję jako penicylinę, po czym wyhodował jej czystą kulturę na bulionie. Po kilku dniach mógł się przekonać, że bulion nabył silnych właściwości bakteriobójczych w stosunku do mikrobów, wywołujących choroby zakaźne. 
Pokazał także, że jest on nieszkodliwy dla białych ciałek krwi.
14 lutego 1929 roku oficjalnie zaprezentował penicylinę jako środek farmakologiczny przydatny do zwalczania infekcji bakteryjnych.
Dzięki badaniom Fleminga udało się znacznie ograniczyć liczbę zakażeń, a także zapoczątkować prace nad antybiotykami mimo, że pierwsze, wyprodukowane przez Fleminga, ekstrakty penicyliny okazały się nietrwałe. Wielka kariera tego środka nastąpiła w szpitalach polowych czasu II wojny światowej.
W roku 1945 wraz z Howardem Floreyem i Ernstem Chainem otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny za wprowadzenie penicyliny do lecznictwa 
Powiedział:
To natura wyprodukowała penicylinę, ja ją tylko odkryłem.
