Fizyk amerykański (1901 - 1967).
Uczęszczał do szkoły publicznej w Tuscalosa w Alabamie. Tam też zdobył tytuł magistra inżynierii mechanicznej w 1923 roku.
W roku 1924 rozpoczął studia w Paryżu na Sorbonie, gdzie m.in. uczęszczał na wykłady Marii Curie-Skłodowskiej na temat radioaktywności; to wtedy jego zainteresowania skierowały się ku fizyce jądrowej.
W roku 1928 zdobył tytuł doktora fizyki na uniwersytecie w Oxfordzie.
Podczas studiów zajmował się nuklearnymi eksperymentami wraz z Ernestem Rutherfordem - dostrzegł wtedy konieczność stosowania do badań cząstek subjądrowych ogromnych napięć. W roku 1929 wrócił do Stanów Zjednoczonych i rozpoczął pierwsze prace nad akceleratorem na uniwersytecie Prinston.
W roku 1931 zbudował pierwszy generator dużych energii. Zasadę konstrukcji wypróbował na modelu sporządzonym z blaszanek, jedwabnej taśmy oraz niewielkiego silnika - już wtedy jego akcelerator wytwarzał napięcie 80 000 Voltów.
W tym samym roku, Van de Graaff skonstruował dużą maszynę, która była zdolna wyprodukować 5 000 000 Voltów. Cztery lata później opatentował swój wynalazek.
Ostatnia wersja generatora Van de Graafa wytwarzała napięcia ponad 30 milionów woltów.
Akcelerator van de Graaffa pierwszy raz został w praktyce wykorzystany w 1937 roku, w medycynie, do produkcji promieniowania X