Celofan (celuloza + gr. phanós: "jasny, czysty"), to bezbarwne i łatwopalne arkusze tworzywa sztucznego.
Może być używany jako opakowanie ochronne lub dekoracyjne, i jest otrzymywany w wyniku przetłaczania wiskozy przez wąską szczelinę do kąpieli koagulującej. Później następuje dalsza obróbka chemiczna i wielokrotne płukanie, zakończone kąpielą w glicerynie.
Używany jest głównie jako opakowanie artykułów żywnościowych.
Celofan zawiera krótsze łańcuchy jednostek glukozowych niż pierwotna wiskoza, silnie chłonie wodę, ale przepuszcza parę wodną i tlenek węgla (IV).
Wymyślony został przez szwajcarskiego inżyniera pracującego w przemyśle włókienniczym, Jacquesa E. Brandenberger w 1908 roku.
O przezroczystej, ochronnej warstwie opakowania pomyślał już w 1900 roku siedząc w restauracji, kiedy klient rozlał wino na obrusie. Obserwując kelnera wymieniającego obrus, Brandenberger wpadł na pomysł elastycznej folii, która nakładana na obrus, czyniła by go nieprzemakalnym.
Eksperymentował z różnymi materiałami - próbował zastosować płynną wiskozę (komórkowy produkt znany jako sztuczny jedwab) do tkaniny, ale wiskoza sprawiała, że materiał stawał się zbyt sztywny.
Co prawda pierwotny pomysł nie wypalił, ale Brandenberger zauważył, że warstwa wiskozy złuszczyła się z materiału w postaci przezroczystej folii. Wkrótce zbudował pierwszą maszynę do produkcji przezroczystych arkuszy zregenerowanej celulozy.
W roku 1927 firma Du Pont wyprodukowała celofan nieprzepuszczający wilgoci, co spowodowało zainteresowanie tym produktem przez firmy spożywcze.
Od 1931 roku firma Wrigleys opakowuje weń gumę do żucia 
