Zamiast określenia flara, często stosuje się zamiennie słowo raca.
Jest to ładunek pirotechniczny (słowo pochodzi od słowa flare oznaczającego "spadające światło") wystrzeliwany z odpowiedniej wyrzutni, bądź ze specjalnych rakietnic, zwanych też pistoletami sygnałowymi.
Ładunek często zaopatrywany jest w silnik rakietowy, przez co może wzlatywać wysoko w niebo. Dzięki temu, może służyć do oświetlania terenu, jako sygnał do rozpoczęcia natarcia, czy do oślepiania przeciwnika.
Intensywne światło jest efektem reakcji egzotermicznej - to zjawisko wykorzystywane jest w lotnictwie wojskowym, jako broń przeciwko rakietom naprowadzanym na podczerwień.
Ładunek świecący rac, składa się z utleniaczy zmieszanych z opiłkami metali takich jak magnez lub glin; źródłem światła jest reakcja spalania tych ostatnich.
Dodanie substancji barwiących płomień (np. sole manganu) pozwala na wykorzystanie flar palących się na czerwono, jako sygnału wzywania pomocy na morzu.
Taki właśnie cel miała pomysłodawczyni - Martha J. Coston, kiedy w roku 1850 podpisała (a wcześniej opracowała cały system nocnych flar), kontrakt z rządem USA na ich produkcję podczas wojny secesyjnej. 
Bardzo trudno było jej osiągnąć sukces, ponieważ US Navy niechętnie wchodziła w interesy z kobietą. Udało się jedynie dzięki temu, że będąc wdową mogła zgłosić w 1871 roku patent pod własnym nazwiskiem.
Później marynarka Stanów Zjednoczonych odkupiła prawa do tego patentu, który uratował życie wielu ludziom na całym świecie.
Czasem, zamiast wystrzeliwania, flara jest jak pochodnia trzymana w ręku - wówczas mieszanka spalająca się zabarwionym płomieniem, znajduje się w zamkniętej z jednej strony tubie 
