Garłacz, gardłacz, szturmak albo tromblon lub eskopeta.
To odprzodowa ręczna broń palna, mająca charakterystyczną, rozszerzającą się u wylotu lufę.
Garłacz został skonstruowany w XVI wieku w Holandii, jako broń dla marynarzy, ponieważ lejkowate rozszerzenie lufy ułatwiało na rozchwianym pokładzie okrętu ładowanie garłacza, a także... działało odstraszająco na przeciwnika, który widząc wylot lufy, był przekonany, że "nie ma ucieczki przed wystrzałem". Powszechnie uważano bowiem, że takie rozszerzenie zwiększa rozrzut śrutu. W rzeczywistości rozszerzenie nie miało wpływu na rozrzut broni.
Długość garłacza nie przekraczała najczęściej 50 centymetrów.
Jako pocisków używano kul, śrutu lub tzw. siekańców, czyli drobnych kawałków ołowiu. I tutaj należy obalić kolejny mit, jakoby z takiej broni można było strzelać czym popadnie... np. gwoździami, kawałkami metalu, czy nawet szkłem. To błędne przekonanie, gdyż tego typu pociski szybko by zniszczyły lufę broni wykonanej najczęściej przecież z mosiądzu.
Łatwość ładowania i możliwość zamiennego używania kul i śrutu sprawił, że garłacze rozpowszechniły się w Europie. Trafiły między innymi do uzbrojenia włoskiej lekkiej jazdy, załóg weneckich galer i hiszpańskich strzelców i używano ich podczas wojen i bitew do końca XVIII wieku.
Jako, że broń doskonale sprawdzała się w starciach na małą odległość, to chętnie używano ich podczas walk w tłumie, czy podczas abordaży. Później garłacz stał się głównie bronią cywilną, używaną do samoobrony 
