Miotana broń myśliwska, w postaci grota z zadziorami, osadzonego na drzewcu (drewnianym lub metalowym).
Harpun był używany do polowania na duże zwierzęta morskie. Pierwsze harpuny wyrabiane z rogu lub kości renifera pojawiły się najprawdopodobniej około 23 tysięcy lat p.n.e. na terenie dzisiejszej Francji.
Pierwotnie miały kształt sztyletu o długości maksymalnie do około 30 centymetrów z nacięciami, lub z czubkiem zwróconym ostrzem do tyłu. Nacięcia zapewniały pozostanie harpuna w ciele zwierzęcia.
Była to potężna, o wiele skuteczniejsza broń od krzemiennego pięściaka, który powodował ranę dość dużą, ale powierzchowną i rzadko służył do polowania na zwierzynę łowną. Natomiast kościany sztylet zwielokrotniał skuteczność ataku - ostrze kościane zadawało ranę głęboką i bardziej dotkliwą, a w dodatku dystans od ofiary jaki dawało myśliwemu wyciągnięte, długie ramię plus długość sztyletu, zapewniał większe bezpieczeństwo.
Późniejsze umocowanie ostrza na drewnianym drzewcu spowodowały, że broń stała się jeszcze bardziej skuteczna, a jej użytkownik bardziej bezpieczny, bo jeszcze bardziej oddalony od swojej ofiary.
Do czasu wynalezienia działa harpunniczego była to broń miotana ręcznie. Marynarz miotający harpun nazywany był harpunnikiem. Na wieloryby polowano z około sześcioosobowych łodzi wielorybniczych. Obecnie harpun w postaci stalowego grotu z zadziorami, umocowanego na linie, wyrzucanego ręcznie lub mechanicznie (za pomocą działka), wykorzystywany jest do polowania na duże zwierzęta morskie, przede wszystkim wieloryby. 
Na nowoczesnych statkach stosowane są harpuny elektryczne, które porażają trafione zwierzę. W sportowym łowiectwie podwodnym harpun miotany jest za pomocą kuszy.
Prymitywny harpun rogowy lub kościany w postaci oszczepu na sznurze (znany od okresu młodszego paleolitu) używany jest do dziś przez pierwotne ludy Afryki, Oceanii i Ameryki 
