Przyrząd służący do ograniczenia swobody ruchów kończyn człowieka.
Na pewno kajdanki znane były już w IV wieku p.n.e.
Żołnierze greckiej armii znaleźli w bagażu rozgromionych Kartagińczyków kilka wozów pełnych kajdanek, które ci mieli przygotowane przewidując wielkie zwycięstwa i mnóstwo więźniów.
W czasach średniowiecznych kajdanek raczej nie używano. Pomysłowość ówczesnych była nieporównywalnie większa - pręgierz, kuna, dyby, to chyba najbardziej humanitarne sposoby jakich używano wobec schwytanych nieszczęśników.
Jest pewne, że około roku 1850 w Anglii, znane już były dwa rodzaje (podobnych do współczesnych) kajdanek ogólnie używanych. Początkowo były nieporęczne, a ich zakładanie stanowiło nie lada problem, szczególnie wobec aresztanta, który stawiał czynny opór.
Dodatkowo ich ciężar na rękach zdesperowanego aresztanta mógł obrócić się przeciwko aresztującemu - wyobraź sobie umięśnionego bandytę, który uderza z rozmachem takimi kajdankami. Żeby było ciekawiej, kajdanki nie pasowały na wszystkie przeguby i czasem zdarzało się, że zbyt duże ześlizgiwały się... a resztę łatwo sobie dopowiedzieć.
Z biegiem czasu kajdanki stały się bardziej uniwersalne, lżejsze i łatwiejsze do zakładania. Powyżej możesz zobaczyć jak wyglądały kajdanki używane kiedyś.
Współczesne kajdanki składają się najczęściej z dwóch otwieranych kluczem obręczy (zakładanych na ręce lub nogi) oraz łącznika, którym może być łańcuch, zawias, przegub lub stalowa linka.
Ciekawą odmianą (chociaż równie skuteczną), są malutkie kajdanki zakładane jedynie na kciuki.
Istnieją również, zrobione z wysokowytrzymałego tworzywa sztucznego tzw. kajdanki jednorazowe - taka rozbudowana modyfikacja popularnych trytytek 
