Maszyna drukarska do składania i odlewania całych wierszy.
Jest pierwszym urządzeniem, które rozwiązało problem mechanizacji składu drukarskiego, wykonywanego aż do końca XIX wieku wyłącznie ręcznie.
Zasadniczą trudnością, której nie mogli pokonać konstruktorzy usiłujący zmechanizować skład drukarski, była sprawa identyfikacji przez mechanizm odpowiedniej czcionki, a później odesłanie jej na właściwe miejsce w magazynie czcionek.
Pierwszy rozwiązał ten problem duński drukarz Ch. Soerensen, jednak jego maszyna nie działała dostatecznie sprawnie.
W pełni udaną konstrukcją, była maszyna do składania zbudowana w Stanach Zjednoczonych w 1885 roku przez Ottmara Mergenthalera, niemieckiego emigranta, z zawodu zegarmistrza.
Sterowanie linotypem odbywało się za pomocą klawiatury, podobnie jak w maszynie do pisania. Kiedy składacz naciskał klawisz, z magazynu wypadała matryca wybranej litery. Kolejno wybierane matryce ustawiały się w zbiorniku, zwanym wierszownikiem. 
Naciśnięcie dźwigni powodowało przeniesienie ułożonych w wierszu matryc do urządzenia odlewniczego, gdzie równocześnie doprowadzano pod ciśnieniem porcję stopionego metalu i powstawał odlew wiersza. Odlew wypadał na zewnątrz, a matryce wracały do magazynu.
Podczas odlewania wiersza i powrotu matryc do magazynu, składacz składał już następny wiersz, gdyż dalsze czynności po złożeniu wiersza odbywały się automatycznie.
Drugą obok linotypu maszyną do mechanicznego składu czcionek był monotyp.
Obecnie zarówno książki, jak i czasopisma składane są komputerowo 
