REKLAMY
tak widać przez noktowizor

Przyrząd umożliwiający widzenie w ciemności, stosowany głównie dla potrzeb wojskowych.

Warunkiem pracy noktowizora, jest oświetlenie przedmiotu niewidzialnymi dla człowieka promieniami podczerwonymi.

W tym celu można posłużyć się reflektorem podczerwieni zwykle połączonym bezpośrednio z noktowizorem, składającym się z lampy żarowej, filtru przepuszczającego tylko podczerwień, oraz zwierciadła wklęsłego.

Noktowizor pracujący razem z reflektorem nazywa się noktowizorem aktywnym. Zasięg obserwacji za pomocą tego typu sprzętu jest niewielki (kilkadziesiąt metrów). Taki noktowizor jest duży, ciężki i zużywa dużo prądu. Obserwujący sam może stać się obserwowanym - źródło tak silnego promieniowania łatwo wykryć.

W użyciu są także noktowizory pasywne, pozwalające na obserwację przedmiotu będącego źródłem podczerwieni. Wykorzystuje on tzw. światło szczątkowe - bardzo słabe światło widzialne, którego źródłem jest np. księżyc i gwiazdy. Światło szczątkowe zostaje wzmocnione przez układ elektroniczny, by dawało widoczny obraz.
Zasadniczą część noktowizora stanowi elektronooptyczny przetwornik obrazu, w którym obraz optyczny w zakresie podczerwieni zostaje przetworzony w obraz widzialny przez okular.

REKLAMY

Taki sprzęt jest lżejszy, ma także większy zasięg. Jest jednak bezużyteczny w całkowitych ciemnościach - np. w zamkniętych pomieszczeniach, gdzie nie ma ani odrobiny światła. Dlatego czasem jest wyposażony w słabą lampę podczerwieni.

Istnieją też urządzenia wzmacniające promieniowanie podczerwone, emitowane przez praktycznie wszystkie ciała (intensywność zależy od temperatury obiektu). Mogą działać nawet w całkowitych ciemnościach, ale - w przeciwieństwie do klasycznego noktowizora na podczerwień - nie potrzebują reflektora. Ich największą wadą jest bardzo wysoka cena.

Noktowizor został wynaleziony przez szkockiego inżyniera Johna Logie Bairda w 1926 roku. Do dalszego rozwoju noktowizora przyczyniły się prace Vladimira K. Zworykina (1933 rok) nad lampą telewizyjną. Pierwszy elektronooptyczny przetwornik obrazu zbudował właśnie Zworykin w 1933 roku.

Zastosowanie noktowizora do nocnego transportu i obserwacji terenu, notuje się od 1941 roku (Niemcy), zaś do celowania od 1945 roku (USA). Najnowsze typy noktowizorów pozwalają widzieć przedmioty oświetlone nawet bardzo słabym światłem np. gwieździstego nieba. budowa wewnętrzna noktowizoraTrzeba jeszcze dodać, że noktowizor zastępuje kolory odpowiednio nasyconymi odcieniami zieleni (jak na ilustracji powyżej).

Światło szczątkowe poprzez obiektyw wpada na fotokatodę. Ta pod wpływem fotonów światła emituje elektrony. Trafiają one na płytkę mikrokanałową (MCP). Jej zadaniem jest zwielokrotnienie liczby elektronów wzmacniając sygnał. Następnie elektrony uderzają w ekran luminescencyjny, który emituje światło widzialne przekazywane do okularu jako obraz w odcieniach zieleni 

Znaki drogowe | Karta rowerowa | Karta rowerowa - to proste | Wiersze miłosne | 1000 pytań | Naj naj naj