Jest to płytka z materiału izolacyjnego z połączeniami elektrycznymi (ścieżkami) i punktami lutowniczymi, przeznaczona do montażu podzespołów elektronicznych.
Pierwszy obwód drukowany został zbudowany w 1936 roku przez Paula Eislera, nielegalnego imigranta z Wiednia, zamieszkałego w Anglii. Zainstalował on swój obwód we własnoręcznie skonstruowanym radiu, które miał zamiar sprzedać za gotówkę - nie miał pozwolenia na pracę, ani środków do życia.
Po wyjściu z internowania (jako obywatel wrogiego państwa), w 1941 roku sprzedał za 1 funta prawa do wszystkich swoich przyszłych patentów związanych z wynalazkiem.
Pierwszy obwód drukowany zastosowano w USA w 1943 roku w zapalniku zbliżeniowym pocisku moździerza. Później z powodzeniem zastosowano obwód przy produkcji zapalników do pocisków przeciwlotniczych.
Produkowane w USA pociski trafiały drogą morską do Anglii, gdzie ze świetnym rezultatem używane były w czasie II wojny światowej, do niszczenia rakiet V1, strąciły ich w sumie około 4 tysięcy.
W roku 1957, lord Hailsham nazwał obwód drukowany jednym z sześciu najważniejszych osiągnięć nauki w XX wieku.
Jest to obwód elektryczny, w którym zarówno połączenia między elementami, jak i niektóre elementy (oporniki, cewki, kondensatory), nałożone są na płytę izolacyjną w postaci pasków lub płaskich kształtek metodą napylania lub naświetlania i trawienia.
Po II wojnie światowej obwody drukowane znalazły szerokie zastosowanie w radiotechnice; ich wprowadzenie znacznie usprawniło proces montażu urządzeń radiotechnicznych, a równocześnie pozwoliło zagęścić obwody, co w połączeniu z zastąpieniem lamp elektronowych diodami półprzewodnikowymi i tranzystorami, doprowadziło do miniaturyzacji aparatury radiotechnicznej jeszcze przed narodzinami układów scalonych 
