Krążek z tworzywa sztucznego, z zakodowaną cyfrowo informacją, do bezkontaktowego odczytu światłem lasera optycznego.
Inna nazwa - płyta kompaktowa (z angielskiego: CD -Compact Disc, CD-ROM - Compact Disc - Read Only Memory). Wprawdzie w latach 90-tych XX wieku proponowano nazwę płaskokrążek lustronumeryczny, ale ta nieco udziwniona nazwa się nie przyjęła - może z tych samych powodów co kiedyś zwis męski 
?
Odkąd tylko wynaleziony został fonograf, zaczęto intensywnie pracować nad udoskonaleniem patentu Edisona. Wałek zastąpiła płyta, początkowo z szelaku, a następnie z winylu. Początkowo na takiej płycie o średnicy trzydziestu centymetrów mieścił się maksymalnie jeden utwór muzyczny, trwający nie dłużej niż trzy minuty. Później na jednej stronie płyty długogrającej udawało się zapisać już od pięciu do sześciu piosenek.
Prawdziwa rewolucja w nagrywaniu dźwięku i jego odtwarzaniu, nastąpiła pod koniec lat 70-tych XX wieku (dokładnie w 1978 roku), kiedy to pracownicy firmy Philips po wielu próbach i badaniach doszli do wniosku, że najlepszym sposobem na zapis informacji jest okrągła płyta zapisywana i odczytywana optycznie.
Prototyp płyty wykonany był ze szkła, a jej premiera odbyła się w Niemczech, w fabryce Langenhagen, własności holenderskiej wytwórni płytowej PolyGram, 17 sierpnia 1982.
Szybko jednak zastąpiono je tworzywami sztucznymi i aluminium. Płyta CD została po raz pierwszy publicznie zademonstrowana w 1979 roku w Japonii i Europie. Rok później, dwa konkurujące początkowo ze sobą giganty Philips i Sony rozpoczęły seryjną produkcję odtwarzaczy cyfrowych.
Pierwszą płytą, która pojawiła się w wersji CD, była wydana w 1982 roku płyta: The Visitors, zespołu ABBA.
Przełomowy dla wynalazku był rok 1983, kiedy, w sprzedaży pojawiły się odtwarzacze CD zwane dyskofonami - po trzech latach katalog płyt CD zawierał już 5000 pozycji.
W niespełna pół roku po wprowadzeniu na rynek sprzedano dziesiątki tysięcy odtwarzaczy CD i setki tysięcy samych płyt kompaktowych.
Nowa technologia z powodu świetnej jakości dźwięku szybko zdobyła popularność, ponieważ zapewniła odtwarzanie dźwięku nie tylko zbliżonego do rzeczywistości, co wręcz identycznego z rzeczywistym. Igła została zastąpiona laserem, a płyta winylowa - srebrzystym dyskiem z tworzywa sztucznego.
W pierwszym roku na świecie sprzedano 800 tysięcy płyt, a 3 lata później już ponad 50 milionów.
Okazało się przy tym, że nie tylko muzykę można nagrywać na płytach. Kiedy pod koniec XX wieku zaczęto generować ogromne ilości danych tak, że zaczęło brakować miejsca na ich przechowywanie na klasycznych nośnikach, którymi wówczas były dyskietki 3,5 cala i dyski twarde, spowodowało to dodatkowy wzrost popularności płyty CD.
Ta kompaktowa płyta o średnicy ledwie 12 centymetrów zdecydowanie przewyższała wydajnością 30-centymetrowe czarne krążki. Mimo tego, że zapisana jest tylko z jednej strony w postaci kodu cyfrowego składającego się z kombinacji zer i jedynek, bez trudu mieści się na niej ponad godzina muzyki.
Zarysowania nie wpływają na jakość dźwięku.
Płyta nie zużywa się w wyniku ścierania rowków przez igłę, zachowując doskonałą jakość przez całe dziesięciolecia, niezależnie od częstotliwości odtwarzania.
Mimo tego, na skutek szybkiego postępu technologicznego, obecnie płyty kompaktowe są wypierane przez dużo mniejsze i wygodniejsze w użyciu pendrive lub karty pamięci. Jednak zwolennicy CD twierdzą, że te nie odejdą do lamusa i wkrótce wrócą do łask tak, jak ich tradycyjne poprzedniczki - słynne winyle.
W roku 1989, jako pierwszy w naszym kraju nagrał na CD album pt. Spokojnie zespół Kult 
Ciekawostka:
Mikroskopijnej wielkości wgłębienia tłoczone na krążku to tak zwanej pity układane w spiralnie zwiniętą ścieżkę o długości około 6 tys metrów. Wszystko jest dość ściśle upakowane, bo zapis zawiera około 650 milionów znaków (650 MB danych).
