Jest to rodzaj palnika laboratoryjnego, wymyślony i opracowany w 1850 roku.
Jego autorem był niemiecki fizyk i chemik Robert Bunsen. Zasadniczą zaletą palnika jest prostota budowy i łatwość obsługi, co jednocześnie nie przeszkadza w osiągnięciu wysokiej temperatury - nawet do (przy maksymalnym dopływie powietrza) 2000°C.
Zazwyczaj palnik taki jest zbudowany z podstawki, w którą wmontowany jest wlot gazu, oraz dyszy, w formie prostej, pionowej rury, która od dołu posiada otwory, przez które zasysane jest powietrze z wykorzystaniem efektu kominowego.
To właśnie w dyszy następuje mieszanie powietrza z gazem. Otwory dyszy można otwierać i zamykać za pomocą ruchomego pierścienia, dzięki czemu możliwa jest regulacja szybkości zasysania powietrza, a co za tym idzie temperatura płomienia. Podczas uruchamiania otwory powinny być zamknięte, dopiero w miarę rozgrzewania palnika należy je stopniowo odsłaniać.
W niektórych palnikach zastosowano dodatkowo zawór gazu, co pozwoliło oprócz regulacji temperatury płomienia regulować również jego wielkość.
Do dzisiaj palnik Bunsena stosowany jest nadal w laboratoriach. Używa się go również do prac szklarskich, oraz w budownictwie do lutowania rur miedzianych 
Na podstawie artykułu w Wikipedii
Zobacz jak działa taki palnik:
