Połączenie sań z motocyklem, przeznaczone do poruszania się po śniegu.
Pierwszym urządzeniem służącym do transportu, były prymitywne włóki, czyli dwa kije, na których związanych ze sobą końcach wleczono ciężar (ciągnąc za pozostałe "wolne" końce). Być może właśnie z włók wykształciły się sanie.
Gładkie płozy zmniejszają tarcie przy transporcie ciężarów, oraz ułatwiają nadanie saniom właściwego kierunku.
Pierwsze płozy wykonywano z kawałków drewna, kości lub rogu. Najdawniejsze ślady sań zachowały się w Skandynawii (z około 5000 lat p.n.e.).
Od głębokiej starożytności używano sań do transportu wielkich kamiennych bloków i posągów w Egipcie i Mezopotamii. Starożytni Egipcjanie potrafili w ten sposób przeciągać obiekty o ciężarze do kilkuset ton, na odległość wielu kilometrów.
Tarcie zmniejszano, lejąc pod płozy wodę (a może nawet i mleko).
Jeszcze długo po wynalezieniu koła i pojazdów kołowych używano sań, zwłaszcza w celach uroczystych i obrzędowych. Przed rozbudową dróg bitych w Europie sanie były najpewniejszym środkiem transportu, zwłaszcza bardzo dużych ciężarów w okresie zimy.
Ogromną rolę odegrały sanie podczas eksploracji Dalekiej Północy. Być może to od nich wywodzą się narty.
Obecnie bardzo często stosowane są sanie z napędem spalinowym. W Rosji pierwsze sanie motorowe (prototyp skutera śnieżnego) wyposażone w śmigło skonstruował A.S. Kuzin w 1908 roku. Rok później młody Igor Sikorski stworzył własną wizję tego oryginalnego wynalazku. Do jego budowy wykorzystał sklejkę oraz … śmigło i lotniczy silnik.
Konstrukcja pierwszych skuterów śnieżnych była prosta. Wąski kadłub był umieszczony na czterech płozach, a jego tył wieńczyło wysoko umieszczone śmigło oraz mocny silnik. 
Do sterowania służyła motocyklowa kierownica. Regulacja siły ciągu była jednocześnie hamulcem, dlatego nie było możliwości nagłego zatrzymania pojazdu. Jedyną ochroną przed mrozem lub wiatrem była lotnicza owiewka.
Już w 1915 roku wojsko zaadaptowało wynalazek na potrzeby działań wojennych i wyposażyło go w karabin maszynowy.
W roku 1927 skuter opatentowano.
Skutery śnieżne mogą rozwijać naprawdę spore prędkości. Siedzi się na nich podobnie jak na motocyklu, kierowanie jednak - mimo kierownicy połączonej z przednimi płozami - aby było skuteczne, polega na balansowaniu ciałem.
Napęd z silnika jest przenoszony automatycznie i bezstopniowo (nie ma pośrednich biegów) na szeroką gumową gąsienicę z tyłu pojazdu 
