Dwuręczna broń drzewcowa używana w Europie od XIV do XVI wieku w boju.
Po raz pierwszy wprowadzono halabardę w XIII wieku do uzbrojenia wojsk pieszych w Szwajcarii.
Słowo halabarda jest najprawdopodobniej odpowiednikiem niemieckiego słowa Hellebarde, pochodzącego od słowa halm (rękojeści) i barte (topór bojowy) połączonych w helmbarte.
Żołnierze używający tej broni nazywani byli halabardnikami.
Typowa halabarda miała długość 1,5 - do 1,8 metra i składała się z długiego drzewca z głownią.
Jej głownia (inna nazwa - żeleźce) składała się początkowo z szerokiego topora i krótkiego haka, z czasem zaopatrzono ją również w wydłużający się grot, który z końcem XVI wieku dochodził do długości nawet 70-80 centymetrów.
Dzięki temu halabarda była uniwersalną bronią i mogła służyć zarówno do cięcia jak i kłucia.
Haka halabardy używano do ściągania jeźdźców z koni.
Począwszy od XVII, oraz w późniejszym okresie, halabarda była już używana głównie jako dekoracja, oraz jako wyposażenie straży pałacowej i miejskiej 
