Brązowo - czarna masa, o woskowatej fakturze, otrzymywana ze zlepionej i sprasowanej żywicy konopi indyjskich (potocznie hasz).
Jest to - podobnie jak marihuana - przetwór konopi (Cannabis indica), lub konopi siewnych (Cannabis sativa), bogatych w substancję psychoaktywną THC.
Jego działanie jest o wiele silniejsze niż innych produktów konopnych - jeden gram haszyszu odpowiada średnio 10 gramom marihuany, a jego zażywanie zaczęło się już tysiące lat temu, na terenach ówczesnego Maroka, gdzie górscy pasterze odkryli jego działanie odurzające.
Początkowo haszysz jedzono, dopiero później zaczęto go palić.
Jedna z najwcześniejszych wzmianek o haszyszu znajduje się w "Księdze trucizn", którą napisał w X wieku pochodzący z Iraku Ibn Wahshiyya.
Istnieją również teksty muzułmańskie z XI wieku, w których przywódcy religijni i świeccy dyskutowali o jego użyteczności.
Do Europy haszysz przybył dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku, wraz z wojskami napoleońskimi. Prawdopodobnie na początku używano go jako kadzidła, a nie jako używki czy środka znieczulającego.
W roku 1844, Théophile Gautier założył w Paryżu Le Club des Hashischins, którego członkowie palili leczniczo sprowadzany z Algierii haszysz. Do klubu należeli m.in. Victor Hugo, Honoré de Balzac, Gérard de Nerval, Alexander Dumas ojciec.
Przez jakiś czas, haszysz uchodził za skuteczny lek na padaczkę, po czasie jednak całkowicie odeszło się od stosowania go w celach leczniczych.
Obecnie haszysz palony jest zazwyczaj z tytoniem w postaci ręcznie robionych papierosów (tak zwanych jointów) lub z bonga (rodzaj fajki wodnej).
U zażywających wywołuje efekt błogości i rozluźnienia, intensyfikuje odczuwanie przyjemności oraz spowalnia odczuwanie upływu czasu.
Alkohol, haszysz, opium i kokaina nadal tworzą "wielką czwórkę" narkotyków uzyskiwanych z materiału roślinnego 
